Kişisel eşyalarım söz konusu olunca biraz bencil ya da cimri oluyorum sanırım. Kimseyle paylaşmak istemiyorum. Mesela çoğu oyuncağım odamın bir köşesinde hala çok sağlam bir şekilde durur ve eve çocuk geldiğinde birine bir şey yapacak diye ödüm kopar. Geçenlerde kuzenim geldi ve 3 tanesini alıp götürdü. O gün resmen yas tuttum. Bir yandan kendime diyorum ki: "Saçmalama, ne yapacaksın bu saatten sonra oyuncağı? Bırak çocuk oynasın." diğer yandan da içim içimi kemiriyor: "Ama o geçmişten bir hatıra." diye. Geri istesem bana neler söyleneceğini de biliyorum. Ben de annemle halletmeye karar verdim bu işi ve ona söyledim. O da bir şekilde almış, bugün getirdi. Ne kadar mutlu oldum anlatamam. Hatta o giden-geri gelen oyuncaklarımdan birinin aynısından kuzenime almayı düşünüyorum ben şu anda. Çok sevdi çünkü. Daha önce de kocaman koyunum vardı onu alıp gitmişti, nasıl içim sızlamıştı. "Büyüyünce alırım ama." diye de pazarlık yapmaya çalıştım. Merakla büyümesini bekliyoruz.
(Mikrodalgaya köfte koymaya çalışırken tabaktan mikrodalganın içine düşüren benim.)
Asteriks
2 yorum:
sonunda yorum yapabiliyorum :) ben de kişisel eşyalarıma fazla bağlıyımdır.insanlar bu konuda bizi anlamalı ama dimi?
Evet kesinlikle. :)
Yorum Gönder