Balkonda oturup sokaktan geçenleri izlemek diye bir gerçek var ve bu gerçeğin sadece evde geçerli oluşu beni üzüyor. Bu yüzden, eve gittiğimde zaman kaybetmeden balkona çıkıyorum kulağımda en sevdiğim şarkılarla. O an hem oradayım hem değilim. Oradayım çünkü tanıdık bir çevre ve bana evde olduğumu hatırlatan bir balkon, orada değilim çünkü şarkılar...

O değil de yıllardır üstünde uyuduğum yastığı yadırgıyorum artık. Sadece onu değil, odalar arasında gezinmeyi, mutfakta yemek yemek için ayrı bir masa oluşunu, koltukta oturmayı...
Hatta artık annemle uyuyamıyorum, rahat edemiyorum. Benim yadırgadığım/alışmaya çalıştığım yurtta tek bir odaya tıkılıp kalmak ya da eskisinden daha yüksek bir yastıkta, yalnız uyumak değilmiş. Eskiden olanlar yeni geliyor. Onlara alışmaya çalışıyorum.

Bütün bunların dışında O'nunla birlikte bulutları da kaybedişimin şerefine sigara bile yakılır. Artık şekil almıyorlar. Kedi olmuyor hiçbiri veya ayakkabı.
Neyse ki uçakları kaybetmedim henüz.

http://fizy.com/#s/1lsb4x
Asteriks