Benim buldunduğum yerde olmam şans. Belki de hayatımdaki en büyük şanslardan biri. Ama buraya geldim geleli şans yok hayatımda hep bi şanssızlık. Hadi bakalım 88 gün boyunca 4 duvar arasında tek başımayım. Ben bugüne kadar bi gece bile tek başıma evde kalmadım, kalamadım. Tek uyumadım, uyuyamadım. Ama artık mecburum istemesem de yapmak zorundayım. Basit bişeymiş gibi görünse de benim için çok zor olacak. Ama alışacam, başka napabilirm ki?
İlk geldiğimde sadece 1 hafta geçmesine rağmen okulu bırakmak istediğimi söyledim ama daha yeniyim diye biraz zaman tanımam gerektiğini söyledi herkes, tamam dedim. Ama sanırım burası da benim kalmamı istemiyor da gitmem için elinden geleni yapıyor. Herşeye rağmen en azından 88 gün daha dayanmalıyım. Mutlu muyum? Tabi ki değilim. Hem de hiç olmadığım kadar. Hiç ağlamadığım kadar ağlayarak mutsuzluğun dibine vuracağıma da eminim.
Başka napabilirim ki?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder